فراق بی تسکین..

این روزها روی کلمه ای خاص حساس شدم!

بدجوری بغض گلوم رو که نه

قبلم رو می فشاره وقتی

دوستان یکی یکی خداحافظی میکنند برای یک سفر...

" ک ر ب ل ا "

ومن فقط می ایستم و به جاماندگی ام نگاه میکنم

گاهی صدای سیدشهیدان اهل قلم در گوشم:

پندار ما این است که ما مانده ایم و شهدا رفته اند ، اما حقیقت آن است که زمان ، ما را با خود برده است و شهدا مانده اند

گاهی جای کلمه "شهدا" را با  "زائران امام حسین(علیه السلام)"عوض میکنم وباز تکرارش میکنم..

چه اشکالی دارد زائرحسین هم اگر در راه فوت شود شهید محسوب میشود..

به اینجاکه میرسم بغضم میترکد..

به اینجاکه میرسم اشک هایم درزمان به دنبال شیخ عباس قمی میدوند و از اومیخواهند

ذکری برای "تسکین فراق کربلا" در مفاتیحش بیاورد...

به اینجاکه میرسم...